Steve podprowadził ich do dziwnej,
białej dziury. Marta wprost zaciskała małe ząbki, licząc na to, że tym razem to
jednak będą góry. Nikodem, który widział, że dziewczynka powoli zaczęła
wstrzymywać powietrze, zatrzymał się i klęknął przy niej.
- Nie rób tak!- krzyknął, po
czym złapał małą twarzyczkę i uszczypnął lekko Martę w nosek.
- Auć!- pisnęła - Nie rób! - tupnęła nogą i
pokręciła głową.
W jej oczach było widać ból i strach przed
bratem. Wtedy Nikodem, który zbyt nie
lubił małych dzieci, zmarszczył brew i podszedł do oburzonej dziewczynki.
- Wiesz – westchnął - Jesteś
okropnie nieusłuchana i niecierpliwa! - wtedy bez zamachu złapał ją za małą
rączkę.
Kiedy się jednak obrócił, rodziny nie
było. Nawet tego „Steve-a” gdzieś
wciągnęło. Począł rozglądać się po okolicy, lecz oprócz jego, Marty i kwadratów
nie było nikogo. Nagle usłyszał głos. Dobiegał on z miejsca, w którym
stał dziwny, biały krąg. Nikodem w pierwszej chwili nie dosłyszał, co mogły te
odgłosy znaczyć, ale już po drugim odgadł, że to MARTA.
Jak najszybciej dobiegł do zjawiska.
Każdy odgłos dochodził właśnie ze środka. Było więc tylko jedno rozwiązanie,
trzeba było wejść do ŚRODKA. Chłopak początkowo nie wiedział, co ma zrobić, w końcu
jednak mruknął sobie w duszy – pójdę - i postawił się na baczność, wziął
głęboki oddech i dodał - dla rodziny!
Już miał wystartować, gdy nagle z białego
kręgu wysunął się palec, później dłoń aż w końcu cała ręka wyszła.
- Aj! Aj! Potwór!! - wrzeszczał
Nikodem.
Wtedy ujrzał buty tego „potwora”. Były one
podobne do obuwia Leny. I w tym momencie wyszła cała postać. Był to nikt inny
jak Lena. Roześmiana dziewczynka stała, wpatrując się swoimi załzawionymi
oczami w zarumienioną twarz brata.
- Gdybyś zobaczył swoją minę! -
śmiała się.
- Po twoim trupie – jęknął,
zakrywając się kapturem - Poza tym, co tam robiłaś i gdzie Marta?
- Ach... – westchnęła - ty nigdy nie nadążasz! A Marta jest już dawno
na miejscu.
Nikodem przez chwilę stracił
umysł. Jakim miejscu?- zadawał sobie to pytanie, dopóty Lena mu nie
wytłumaczyła.
- Wiesz co to Google lub
internet? - spytała.
Nikodem przytaknął.
- To oto magiczne pole prowadzi
do CAŁEJ sieci! – oznajmiła, wskazując na nie - Steve już dawno przeniósł się
na inny serwer Minecrafta, zaprowadził nas tu.
Wtedy chłopak zrobił oczy jak spodki od, po
czym delikatnym ruchem podreptał do pola. Nikodem wsadził rękę do tej „sieci”
aż w końcu cały zatopił się w tej bieli. Nikodem jak z basenu wydostał się z
białego pola i dostał się NAPRAWDĘ na
pulpit. Ekran miał wszystko co może wymarzyć sobie prawdziwy człowiek
uzależniony od takich rzeczy. Na końcu ekranu zauważył resztę rodziny, lecz
kogoś mu jednak brakowało... Podbiegł do Tomka i zapytał gorączkowo:
- Tomek! - złapał go za barki -
Gdzie mama? A tata!?
I tak go szarpał, póki nie
usłyszał głosu Marty.
- Hej!- krzyczała, wspinając się
po jakiś plikach – Tu coś jest napisane....Chyba...G....O..O..G... Google! Tu
jest Google!
Wszyscy zaczęli wspinać się po pulpicie. Mała
Marta dotknęła Google, po czym otworzyło się małe okienko. Wtedy inni
wylądowali na dnie okienka, a Marcin, który trzymał małego Adamka, zauważył
małą kartkę na podłodze. Zaczął ją czytać na głos:
„ Drogie Dzieci. Szukajcie nas!
Będziemy na końcu...
Podpisano Mama i Tata”
Wtedy Lena zrozumiała.
- Musimy wyjść z komputera -
rzekła.
